Gdzie, fani Mercedes-Benz mogą podziwiać transporter Blue Wonder?

Dzieło sztuki: odwiedzający Muzeum Mercedes-Benz mogą zobaczyć Blue Wonder w sali nr 2. Szybki transporter samochodów wyścigowych Mercedes-Benz z 1955 roku wygląda niczym rzeźba. Jego płynne kształty pokrywa charakterystyczny niebieski lakier. Muzealny egzemplarz jest pieczołowitą rekonstrukcją oryginału.

Szybki dowóz na miejsce: pierwotnie samochód został zbudowany przez dział testowy Mercedes-Benz w 1954 roku, z myślą o kolejnym wyścigowym sezonie. Sylwetka transportera jest zdecydowanie sportowa: umieszczona przed przednią osią kabina znajduje się tuż nad drogą, a przedni pas nawiązuje do seryjnych modeli z gwiazdą. Tylne błotniki z dumą głoszą informację: „Maks. prędkość 105 mil na godzinę” – czyli, blisko 170 km/h. W tamtych czasach taka wartość plasowała Blue Wonder w elicie drogowych pojazdów. Umieszczono ją na lakierze pod koniec sezonu 1955, co dokumentują historyczne zdjęcia.

Ekskluzywny ładunek: przeznaczenie transportera najlepiej pokazuje umieszczony na nim eksponat – przymocowany do platformy ładunkowej 300 SLR (W 196 S). To właśnie ten wyścigowy model zapewnił Mercedesowi tytuł w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych 1955. Przez cały ówczesny sezon transporter służył do przewozu 300 SLR oraz bolidów Formuły 1 W 196 R po całej Europie. Stanowił szybkie i niezbędne ogniwo logistyki pomiędzy fabryką w Stuttgarcie a torami wyścigowymi.

Pierwszy z hamulcem powietrznym: wyścigowy samochód sportowy umieszczony na transporterze był pierwszym wyprodukowanym egzemplarzem tej serii modelowej. Jego cechą szczególną jest zlokalizowany za fotelem kierowcy hamulec powietrzny, uruchamiany podczas hamowania z wysokich prędkości w celu odciążenia hamulców bębnowych. Korzystały z niego egzemplarze 300 SLR startujące w 24-godzinnym wyścigu Le Mans oraz w Grand Prix Szwecji.

Blue Wonder: fani wyścigowych aktywności Mercedes-Benz byli zachwyceni transporterem. W przeciwieństwie do tradycyjnych ciężarówek ten jedyny w swoim rodzaju model wyróżniał się niepowtarzalnym wyglądem, elegancją i osiągami. Te atrybuty w połączeniu z niebieskim lakierem, typowym dla pojazdów serwisowych Mercedes-Benz, wkrótce przyniosły mu przydomek Blue Wonder – czyli, błękitny cud.

Rodzinne podobieństwo: na wyścigowy sezon 1955 zbudowano tylko jeden egzemplarz szybkiego transportera. Technicznie był on ściśle powiązany z ówczesnymi pojazdami seryjnymi – inżynierowie i projektanci wykorzystali wiele elementów przejętych z osobowych modeli produkowanych w połowie lat 50. Na przykład zawieszenie użyczył ekskluzywny model 300 S (W 188). Limuzyna Ponton (W 120) z klasy wyższej średniej wniosła wiele części nadwozia. Z kolei sześciocylindrowy silnik M 198 o pojemności skokowej 2996 cm³ pochodził z sportowego samochodu 300 SL Gullwing (W 198). Jego moc ograniczono jednak ze 158 kW (215 KM) przy 5800 obr./min do 141 kW (192 KM) przy 5500 obr./min. Osłona chłodnicy z centralnie umieszczoną gwiazdą przypomina sportowe oraz wyścigowe Mercedesy tamtych lat.

Charakterystyczny kształt: różne standardowe komponenty zostały harmonijnie połączone w unikalny projekt. Oparty na płynnych formach język designu obejmuje zarówno przód, jak i tył kabiny. Uzupełniają go chromowane wykończenia, począwszy od zderzaków aż po obramowania szyb i lamp. Szczególnie organiczne wrażenie robi dwuczęściowa tylna szyba. Jej zakrzywiona powierzchnia jest do dopasowana do kształtu kabiny.

Wygodne miejsce pracy: wnętrze transportera zostało zaprojektowane z myślą o komforcie na długich dystansach. Powierzchnie siedzeń i oparć oraz panele drzwi zdobi tkanina w klasyczną kratkę, stosowana w ówczesnych samochodach wyścigowych i sportowych. Deska rozdzielcza jest obszyta skórą, a środkowy tunel pokrywa wykładzina. Obrotomierz i prędkościomierz są optymalnie umieszczone w polu widzenia kierowcy, za dużą kierownicą. Skala szybkościomierza kończy się na 140 km/h.

Ręczny załadunek i rozładunek: komfort załogi nie obejmował jednak załadunku i rozładunku – transporter nie oferował mechanicznego wspomagania, takiego jak winda załadunkowa. Załodze musiały wystarczył cztery umieszczone na platformie lekkie szyny, które mogły stworzyć rampę dla cennego ładunku. Podczas wyścigów szosowych bez przytorowych boksów szyny służyły również jako improwizowana rampa warsztatowa – na przykład w trakcie sycylijskiego wyścigu Targa Florio w 1955 roku.

Staranna rekonstrukcja: oryginalny transporter o długości 6,75 m i rozstawie osi 2,9 m już nie istnieje. Po wycofaniu się marki z wyścigów samochodowych pod koniec sezonu 1955 był używany przez dział badań drogowych, aż w 1967 roku został zezłomowany. Dawny koncern Daimler-Benz AG zlecił jednak odbudowę tego wyjątkowego pojazdu jako autentycznej rekonstrukcji na podstawie historycznych dokumentów z archiwów Mercedes-Benz Classic. Projekt pomyślnie ukończono w 2001 roku. Od tamtej pory miłośnicy Srebrnych Strzał Mercedes-Benz ponownie mogą podziwiać błękitny cud.

https://www.mercedes-benz.com/en/ ;

tekst / zdjęcia: Mercedes-Benz Group AG

opublikowano: 05.05.2023